Ik had vanwege mijn studie uitstel gekregen van militaire dienst, maar nu moest ik toch aan de bak. Lichting 65-5, geneeskundige troepen. Opleiding in Amersfoort en Zeist (foto 10). Militaristisch was ik totaal niet dus ik ben altijd soldaat gebleven. Vanwege mijn opleiding fysiotherapie  kreeg ik wel mooie aanbiedingen en pakte ik mijn verantwoordelijkheden en werd hoofd van de poli en ziekenzaal met 46 bedden in Ossendrecht (foto 11). In eerste instantie wilde ik onder de militaire dienst uitkomen maar mijn instelling is te positief. Achteraf bleek het een grandioze tijd. Omdat er bandleden waren die financieel afhankelijk waren van de band, kon ik onbelemmerd optreden.

 

Bij Johnny Hoes liepen de zaken ook door. Het was tijd voor een LP.

Dit was tijdens mijn militaire dienst, dus we konden alleen in de avond opnemen in zijn studio in Weert. De koortjes op deze LP kwamen voor rekening van de zusjes van Loon. Op deze site kunt u fragmenten hiervan beluisteren o.a. “Kathy 1965”.  We hadden een bijzonder gezellige groep en de agenda stond vol met optredens.

Na verloop van tijd gaf Frans Haans aan  ermee te willen stoppen. Zijn plaats werd ingenomen door een bijzondere gitarist Tom Burmanje. Hij was een geschoolde gitarist en speelde de sterren van de hemel. Ik kon me nu alleen bezig houden met zingen en entertainen (foto 12). We traden op in het gehele land en zelfs over de grenzen. We hadden ook een enorme fanclub die ons regelmatig volgden met volle bussen.

Altijd gezellige locaties en altijd zonder problemen. Wij zelf waren ook relaxed. We vertrokken altijd op tijd, stelden de instrumenten op en gingen dan gezamenlijk een hapje eten. Als we b.v. “Bij Porgy en Bess” in Terneuzen optraden, reden we altijd over Antwerpen terug. Super gezellig maar wel grote kans dat ons verdiende geld er dan doorheen ging. De grote kracht van “Les Copains” was zonder meer de vriendschap (foto's 13/14).

We zien elkaar nog regelmatig en kunnen dan de hele avond herinneringen ophalen over deze prachtige tijd. Het was een periode in ieders leven die we niet graag hadden willen missen.                                                                                                        

Na verloop van tijd raakte het Franse genre wat in het slob en het roer moest om. We besloten over te stappen naar “Soul”muziek. Soul lag mij qua zingen niet, maar we hadden een Surinaamse jongen op het oog Iwan Rack. Hij zong de sterren van de hemel. Ik ging als frontman een stapje terug, en daar had ik totaal geen moeite mee, integendeel ik vond het heerlijk. Ik stapte over op tenorsax, wat mij goed afging.

De band werd uitgebreid met een bariton-saxofonist en trompettist en werd omgedoopt in “Graduate” (foto's 15/16). Tom Burmanje schreef de arrangementen en blazen maar. Ook met deze band vierden we hoogtij dagen. We traden we 2 á 3 maal per week op.

Het was ontzettend leuk maar hard werken. We maakten series van 30 min, waarbij alle nummers in elkaar overliepen, een echte show. We ontvingen hoge gages maar de verdiensten waren nihil (8 pers en vervoer in 2 grote busjes).

Bij grote concerten namen we nog een 3-koppig dames koortje mee.

 

Op een gegeven moment dacht ik: “Tijd om te stoppen”.  Mijn vader zat in de directie van een zeer groot bedrijf en toen ik op een dag zei “pa ik wil gaan werken”, zei hij “jongen ik dacht dat je het nooit zou vragen”.

Ik genoot van mijn werk en vrije avonden.

In die tijd heb ik mijn huidige vrouw leren kennen en we begonnen met volle overgave aan “huisje, boompje en kinderen”. Samen kregen we twee heerlijke dochters ”Manon en Debbie”. We bouwden ons eigen kasteeltje in Best en het leven lachte ons toe.  

Zakelijk verliep ook alles op rolletjes. Inmiddels was ik, zoals de Belgen zeggen, zaakvoerder van een vestiging van een groot Nederlands bedrijf in sfeerverwarming in België. Muziek bleef wel de rode draad in mijn leven en regelmatig was er een reünie optreden (foto’s 17/18).

Voor meer zie foto de galerij.